Są dosyć jasne zasady i jeśli zwróci się na to uwagę od samego początku, to nie powinno to sprawiać dużych problemów. Z perspektywy naszego języka ciekawe jest występowanie litery niemej „h”, której z zasady się nie czyta (wyjątkiem jest jednak słowo hamster – chomik czy niektóre nazwy własne jak Sahara). Trudnością bywa czasem zróżnicowanie wymowy względem tego przed jakimi literami występuje dana litera. Ostatnio zaczęłam pomagać Hiszpanowi w nauce polskiego i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, jakie to u nas skomplikowane, np. kiedy w czytamy jak f (np. wszyscy). Co do akcentu trzeba pamiętać, że czasem zmiana akcentowania zmienia znaczenie lub formę gramatyczną jak np. hablo – mówię, habló – powiedział czy carne – mięso, carné de conducir – prawo jazdy.

Innym przykładem, który ostatnio często podaję jest znikanie akcentu graficznego np.: la canción – piosenka, ale las canciones – piosenki. Kreseczka akcentu graficznego zniknęła. Dlaczego?

Z zasady, gdy słowo kończy się na spółgłoskę, akcent pada na ostatnią sylabę. Wyjątkami są litery N i S na końcu. Wiele jednak słów kończy się na -ción z takim właśnie akcentem. Bez tildy akcent padałby na 2 sylabę od końca. Jednak dodając -es jako cząstkę liczby mnogiej, mamy S na końcu i już zgodnie z zasadą akcent pada na przedostatnią sylabę, a więc na nasze -cion, gdzie jest ten akcent potrzebny.

W drugą stronę znowu czasem akcent graficzny jest dodawany, gdy do wyrazu doklejamy dopełnienia (bliższe i dalsze) np. w trybie rozkazującym. Akcent jest przywiązany do najbardziej podstawowej części słowa.

Porównując z językiem polskim jest prościej. My mamy jeszcze rodzaj nijaki i dodatkowo odmieniamy przez te rodzaje także czasowniki. Owszem, nie mamy rodzajników i jest to temat, do którego musimy się przyzwyczaić, ale wielu da się domyślić i na pewno zasady są łatwiejsze niż np. w języku niemieckim.

Główną trudnością staje się jednak przyzwyczajenie kiedy używamy rodzajnika określonego, a kiedy nieokreślonego. Dodatkowo jak w każdym temacie i każdym języku pojawiają się wyjątki.

Nie ma tak długich słów jak w niemieckim. Są słowa, które możemy skojarzyć ze słowami z innych języków. Choć Hiszpanie lubią mieć swoje słowa jak np. ordenador – komputer czy perrito caliete – hot dog, to i tak wg mnie mistrzem własnych słów jest węgierski, gdzie nawet hotel, auto czy restauracja niczym nie przypominają (dopuszczają czasem hotel czy auto, ale rzadko) słów po polsku, angielsku, hiszpańsku czy niemiecku…

Jak już pisałam we wcześniejszych postach, słownictwa hiszpańskiego polecam się uczyć w kontekście. Budowa zdań dopuszcza sporą elastyczność i jeśli nie jesteśmy typem perfekcjonisty to bardzo szybko możemy poukładać znane słowa i konstrukcje w podstawowe wypowiedzi. A przecież o to chodzi, żeby się dogadać!

Większość da się napisać ze słuchu. Porównując do angielskiego czy francuskiego, gdzie często napisane jest bardzo odmiennie od tego jak to czytamy. Dzięki temu jest to duże ułatwienie w nauce. Wiadomo, że należy przyswoić pewne zasady, zwłaszcza gdy uczymy się samodzielnie z materiałów, do których nie jest dołączone audio, ale nie jest to wcale takie trudne.

Oczywiście zwłaszcza na początku nauki warto korzystać z takich materiałów, które mają audio, a jak nie mają, to z pomocą przychodzą nam takie strony jak na przykład FORVO. 

Odmieniamy głównie czasowniki – przez osoby w różnych czasach. Odmieniamy także przymiotniki przez rodzaj i liczbę. Podczas nauki to głównie czasowniki i ich formy spędzają sen z powiek uczącym się. Jednak pocieszające jest to, że odmiany idą wg konkretnych schematów. Wystarczy kilka końcówek i wyjątków. No i to co jest bardzo ważne, w hiszpańskim nie ma przypadków, a to bardzo ułatwia naukę. 

Na pytanie „ale jak ja mam się nauczyć tych wszystkich odmian?” odpowiadam: tylko ćwicząc, dużo słuchaj, czytaj, pisz i mów. Trzeba to wyćwiczyć i tu polecam nie skakać od razu na głęboką wodę, ale zaczynać od odmian w 1 osobie liczby pojedynczej układając zdania na swój temat, później przejść do drugiej i trzeciej osoby, ale potem zmiana tylko końcówki w użytym znanym już nam kontekście pozwoli nam dużo łatwiej zapamiętać, niż gdybyśmy chcieli się od razu nauczyć idealnie odmieniać przez wszystkie osoby. 

W języku hiszpańskim dosyć łatwo jest zacząć mówić, ten próg wejścia jest dosyć nisko. Jednak im dalej w las, im dłużej się uczymy tym jest trudniej i pojawia się wtedy więcej „to zależy”. 

To w hiszpańskim lubię najbardziej. Sam początek nauki daje nam już spore możliwości komunikacyjne. Trzeba się tylko otworzyć i zacząć używać słów, konstrukcji, zdań, których się uczymy. Zaczynając o mówieniu o sobie, o swoim dniu, o zainteresowaniach, przedstawiając się i tak powoli coraz dalej.

Tutaj jak w każdym języku jest wiele tematów, ale należy pamiętać, że nie wszystko co istnieje jest nam niezbędne, gdy potrzebujemy języka do komunikacji, do podróży…

Jest kilka schodów, które napotykamy w nauce gramatyki.

Pierwszym takim schodkiem (według mnie – jak sam tytuł tego artykułu mówi: subiektywnie, bo dla każdego może to być coś innego) jest czasownik BYĆ. Zapytacie dlaczego? Ano dlatego, że w języku hiszpańskim ma on aż 3 czasowniki SER, ESTAR i HABER (dwa ostatnie znaczą też czasem ZNAJDOWAĆ SIĘ).

Dla mnie takim schodkiem były dopełnienia: bliższe i dalsze, ich kolejność oraz łączenie ich razem, czasem przyklejanie za słowem, czasem zmiana jakiejś formy dopełnienia, kiedy le lub la zamieniamy na se. Czyli nasze zaimki osobowe w bierniku i celowniku, np.: Te lo digo – powiem Ci to.

Do takich schodków nieco dalej zaliczamy czasy przeszłe, których w porównaniu do języka polskiego jest więcej, ale jak porównamy sobie do języka angielskiego to już to tak nie przeraża. Po prostu musimy się przyzwyczaić kiedy którego używamy.

Często w wielu postach na grupach FB, w memach dotyczących języka hiszpańskiego pojawia się „mroczne widmo subjuntivo”. Powiem Wam, że też mnie ono przerażało. Nowy tryb, brak odpowiednika po polsku, znowu muszę go dostosować do czasu (w ramach trybu subjuntivo mamy 4 czasy). Ale nie taki diabeł straszny. Jak to się mówi po hiszpańsku „poco a poco”, czyli po trochu, powoli do przodu. Można starać się go nie używać w mowie i się dogadamy, ale warto znać formy, bo użycie tego trybu często zmienia znaczenie wypowiedzi, a jest to tryb przez Hiszpanów bardzo często używany.